11.

23.07.2014 r.

Tomasz

To wszystko co się ostatnio wydarzyło było... sam nie wiem jak to określić. Wszystko dzieje się tak szybko. Iga wyjeżdża z dnia na dzień, kłócimy się w sumie bez powodu. 

I jeszcze Marta. Na prawdę nie podejrzewałbym, że  jest gotowa zrobić mi coś takiego. Ta informacja mocno we mnie uderzyła ale z drugiej strony trochę jakby mi ulżyło.

I jednak zdecydowanie bardziej przejąłem się sprawą z Igą. 

Z resztą ostatnio z Martą co raz częściej zaczynaliśmy się kłócić. Często przyczyną była właśnie Iga... Teraz sobie uświadamiam jakie to było idiotyczne. Marta robiła mi sceny zazdrości sama zdradzając mnie.
Ale czy czasem w stwierdzeniach Marty nie było czasem choć trochę prawdy?
Nie... Jesteśmy z Igą przecież tylko przyjaciółmi.
Jesteśmy dla siebie ważni, ale tak jak przyjaciele.
Zrobilibyśmy dla siebie wiele, jak przyjaciele.
Ufamy sobie bezgranicznie, jak przyjaciele.
Dobrze się czujemy w swoim towarzystwie, jak to przyjaciele.
Iga jest... cu... nie nie. Iga jest moją przyjaciółką i sama powiedziała, że nie chce niszczyć tej przyjaźni.


- Co się nic nie odzywasz? - szturchnął mnie Teo.
Siedzieliśmy w klubowym autobusie i dojeżdżaliśmy pod stadion.
- A co mam mówić?
- No nie wiem. Zrobiłeś coś z tą sprawą z Martą? Dogadałeś się z Igą?  - spytał - Masz o czym mówić.
- Tak, wszystko załatwiłem.
- Ależ ty dzisiaj rozmowny...

Iga

Siedziałam już na stadionie w towarzystwie Pauliny, siostry Tomka i czekałam na rozpoczęcie rewanżowego meczu z Nomme Kalju.
- Myślisz, że ta cała Marta się pojawi? - spytała.
- Wiesz, myślę, że raczej jej nie zobaczysz już. - uśmiechnęłam się delikatnie.
- No nie mów, że mój brat zmądrzał.
- Dostał powód to zmądrzał, ale niech sam ci o tym powie.
- No dobrze. A u ciebie co słychać?
Porozmawiałyśmy jeszcze trochę zanim faktycznie rozpoczęło się spotkanie i potem już zajęłyśmy się wspieraniem z trybun drużyny Kolejorza.


Nie było niespodzianki i Lech odrobił straty z pierwszego spotkania wygrywając 3:0 i awansując dalej w kwalifikacjach LE.
Co jeszcze lepsze, pierwszą bramkę w tym meczu strzelił Tomek!


Czekałyśmy z Pauliną pod stadionem na Tomasza. W dobrych humorach czekanie minęło nam całkiem szybko.
- Gratulacje. - powiedziałyśmy równocześnie, gdy Kędziora był już obok nas.
- Dzięki, dzięki. - śmiał się już z daleka - Twoja rada podziałała. - powiedział do mnie.
- A widzisz. Wiem co mówię. Ale będę się już zmywać. - stwierdziłam.
- Myślałem, że pojedziesz do mnie, jak zawsze.
- Masz siostrę to się nią zajmij.
- O nie. Jedziesz z nami. - Paulina pociągnęła mnie za sobą to auta Tomasza.


Wygrana jest to trzeba świętować. Tomasz długo upierał się, że on nie może nic wypić i  nawet zniknął gdzieś na godzinę, wiec zajęłyśmy się tym z Pauliną same. Oczywiście gdy  mój wspaniały przyjaciel już wrócił to spędził czas na śmianiu się z nas.
- Wiesz co, nie lubiłam cię kiedyś, ale ty na serio jesteś świetną dziewczyną. - zaczęła Paulina - Tomek, dlaczego nie możesz znaleźć sobie takiej a nie z jakąś Martą wolałeś się użerać.
- Powiem ci, że czułam, że za mną nie przepadasz. Ale wybaczam. - zaczęłyśmy się głośno śmiać.
- No dobra. Paniom już chyba wystarczy. - stwierdził w końcu - Iga odwieźć cię do domu, czy lepiej będzie jak zostaniesz tutaj na noc.
 - Jak dla mnie mogę spać nawet na tym dywanie. - położyłam się.
- No czyli zostajesz. Boże co ja z wami mam. - westchnął.
Powoli odprowadził najpierw swoją siostrę do jednego pokoju a po kilku minutach wrócił po mnie.
- Macie szczęście, że kanapa jest wygodna, bo inaczej za karę kazałbym którejś z was tam spać. - powiedział pomagając mi się położyć.
- Nie idź spać na kanapie. - wymamrotałam - Zostań tutaj. - poprosiłam niewyraźnie, ale na tyle, by Tomek zrozumiał.
- Dobranoc Iguś. - powiedział kładąc się obok.
Natychmiast przysunęłam się blisko do niego po czym natychmisat zasnęłam, gdy mnie objął.

________________________________________________
Mój internet bardzo nie chciał abym dodała ten rozdział i sprawiał kłopoty... Hmm a może to jakiś znak XDD